
จินตนาการแห่งนิเวศวิทยา
ทะเลเบื้องนอกสงบนิ่งแต่ก็จมอยู่ในความมืดมิด ในวัยเด็กผมชอบออกไปเดินตามชายหาดในยามค่ำ เท้าเตะทรายไปเรื่อย เฝ้าดูปูลมวิ่งแตกตื่นที่มีมนุษย์ผู้ยังไม่หลับไม่นอนมารบกวนดินแดนของมัน ท้องทะเลยามค่ำคืนมีมนต์ขลังอย่างยิ่ง มันปราศจากสีฟ้าในแบบที่เราเจนตาแต่กลับโอบอุ้มสีดำขลับไว้อย่างเต็มใจ ผมชอบยืนมองทะเลสีดำขลับที่ว่านั้นทีละนานๆ จินตนการว่าในความมืดดำนั้นมีอะไรที่ชวนให้ตื่นเต้นบ้าง ฉลามดุร้ายที่เฝ้ารอเหยื่อของมันตามแนวชายฝั่งหรือสัตว์โบราณในอดีตนับพันๆ ปีที่จะแอบโผล่ตัวขึ้นมาหายใจยามที่มันคิดว่ามันปลอดภัย ความคิดคำนึงแบบที่ว่านี้ให้ความสุขกับผมอย่างยิ่ง เป็นความสุขที่ผมเรียกมันว่า “จินตนาการแห่งนิเวศวิทยา” . แต่วันนี้ผมไม่ไปที่นั่น ไม่ไปที่ชายหาด ไม่เฝ้ามองไปที่ท้องทะเลมืดมิด ผมโตขึ้นมากแล้ว แก่ชราลงเกินกว่าจะสร้างจินตนาการแปลกใหม่อะไรออกมา ผมรู้ดีแล้วว่ามีอะไรซ่อนอยู่ในความมืดมิดใต้ท้องทะเลยามนี้ สิ่งที่ดำรงอยู่ในความมืดมิดนั้นมีเพียงสิ่งเดียว สิ่งนั้นคือ “ขยะพลาสติก” . ภาพถ่ายในปีนี้จากนิตยสาร National Geographic อันเป็นนิตยสารที่มีเรื่องราวเกี่ยวข้องกับสิ่งแวดล้อมมากที่สุด เผยให้เห็นถึงปฏิสัมพันธ์จำนวนมากระหว่างสัตว์กับสิ่งที่มนุษย์ใช้ในชีวิตประจำวันที่เรียกว่า “พลาสติก” ภาพของลิงในเนปาลที่กำลังพินิจพิเคราะห์บรรจุภัณฑ์พลาสติก ภาพของม้าน้ำที่เกาะก้านสำลีพลาสติกเพื่อเคลื่อนที่แทนสาหร่ายในอินโดนีเซีย ภาพของคนเก็บขยะในอินเดีย และภาพอื่นๆ อีกมากมาย ทุกภาพในนิตยสารแสดงถึงปัญหาอันวิกฤตของพลาสติกที่กำลังเปลี่ยนแปลงโฉมหน้าของโลกและของระบบนิเวศวิทยาในโลกไปอย่างสิ้นเชิง . ประวัติศาสตร์ฉบับย่อของพลาสติกสมัยใหม่นั้นกำหนดไว้ในปี 1907 ชายชาวอเมริกันเชื้อสายเบลเยี่ยมนาม ลีโอ เฮนดริค เบเคแลนด์ (Leo Hendrik Baekeland) ได้ผลิตวัสดุที่มีชื่อว่าเบเคไลท์ (Bakelite) ซึ่งทำมาจากฟีนอล (phenol) และ ฟอร์มัลดีไฮด์ (formaldehyde) เบเคไลท์นั้นถูกใช้ทำกระดุมหรือตัวโครงของโทรศัพท์บ้านในยุคนั้น และหลังจากนั้นพัฒนาการของพลาสติกก็ดำเนินไปอย่างต่อเนื่องมาจนถึงวันที่เราแทบจะสัมผัสมันในทุกนาที […]